άρθρο του κ. Ανδριωτάκη Μανώλη στο περιοδικό Post-Media No 2
Στο αφιέρωμα που φιλοξενείται στο δεύτερο τεύχος του POST-Media γίνεται μια προσπάθεια ορισμού ενός πλαισίου συζήτησης γύρω απ’ το φλέγον, αλλά εν πολλοίς αποσιωπημένο, ζήτημα των διαφημιστικών πινακίδων. Οι διαφημιστικές πινακίδες στην Ελλάδα διέπονται από ένα καθεστώς σιωπηρής συναίνεσης μεταξύ δημόσιας διοίκησης και επιχειρήσεων, το οποίο αμφισβητείται κατά καιρούς από πολίτες που έχουν χάσει συγγενικά τους πρόσωπα σε τροχαία δυστυχήματα. Τα μεγάλα Μέσα της χώρας -με αξαίρεση την Καθημερινή, το ΣΚΑΙ, τη ΝΕΤ, τον τοπικό Τύπο, κι ενίοτε την Ελευθεροτυπία και ΤΑ ΝΕΑ- προσφέρουν ασυλία στους ιδιοκτήτες των υπαίθριων πινακίδων, κρύβοντας το θέμα απ’ τη δημόσια ατζέντα. Ομοίως, τα πολιτικά κόμματα προτιμούν να απέχουν απ’ τη συζήτηση, μιας και είναι τα ίδια συνένοχα στην αυθαιρεσία της υπαίθριας διαφήμισης, αφού θέλουν κατά την περίοδο των εκλογών, κι όχι μόνο, να επωφελούνται απ’ την καταναγκαστική μορφή διαφήμισης, που είναι τα billboard.
Η ευθύνη των πολιτικών κομμάτων για το άναρχο τοπίο που παρουσιάζουν οι δημόσιοι χώροι της Ελλάδας, είναι δεδομένη. Το ίδιο είναι και η ευθύνη των τοπικών αρχών, των δήμων δηλαδή, που ενοικιάζουν το δημόσιο χώρο σε διαφημιστικές εταιρείες, αδυνατώντας να τις ελέγξουν. Η ανοχή, η αδιαφορία, ή ακόμα και η παραδοχή της αδυναμίας ελέγχου του φαινομένου, ισούται με ομολογία ενοχής. Οι διαφημιστικές πινακίδες είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους παράνομες, κι αυτό έχει κατοχυρωθεί απ’ το ίδιο το Συμβούλιο της Επικρατείας. Αν τηρούνταν διατάξεις του Κώδικα Οδική Κυκλοφορίας ένα μεγάλο μέρος της υπαίθριας διαφήμισης δε θα υπήρχε. Οι φωτιζόμενες διαφημίσεις στις στάσεις των λεωφορείων π.χ. θα είχαν καταργηθεί. Όμως στην Ελλάδα οι νόμοι και οι διατάξεις για την υπαίθρια διαφήμιση είναι διακοσμητικοί.
το πλήρες άρθρο εδώ
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου